تروما چیست؟
تروما هر رویدادی است که تأثیر استرس زایی دارد به اندازه‌ای که بر استراتژی های عادی مقابله شما غلبه می‌کند. به عبارت دیگر استرس این حادثه آن قدر زیاد است که روش هایی که به صورت معمول برای مقابله با استرس استفاده می کنیم در برابر این حادثه کافی نیست. حوادث تروما معمولاً ناگهانی و شوک‌آور هستند و خارج از دامنه تجربیات عادی انسانی اند. نمونه‌هایی از حوادث تروما شامل تصادفات، مورد حمله خشونت‌آمیز واقع شدن، خودکشی ها یا تلاش‌های خودکشی توسط دوستان یا اعضای خانواده، و بلایای طبیعی مانند زلزله‌ها و سیل‌ها است. اثرات عاطفی قوی مرتبط با حوادث تروما وجود دارد که اغلب به عنوان "واکنش‌های عادی به رویدادهای غیرعادی" توصیف می‌شود. یادگیری و شناسایی واکنش ها و احساسات طبیعی که پس از یک رویداد غیرعادی رخ می‌دهد می‌تواند به شما کمک کند تا این احساسات را بهتر درک کرده و این احساسات را راحت‌تر بپذیرید. این امر می‌تواند به شما در سازگاری با آنچه اتفاق افتاده کمک کند.
واکنش‌های رایج به تروما
هر شخص تجربه‌ای منحصر به فرد دارد، اما برخی واکنش های مشترک در میان افرادی که در یک رویداد تروما گرفتار شده‌اند وجود دارد. دانستن اینکه این واکنش ها غیرعادی نیستند می‌تواند تسلی بخش باشد. بیان احساسات خود و صحبت درباره واکنش‌های خود کمک می‌کند. برخی واکنش ها و احساسات رایج در زیر آمده اند
-
شوک:
- عدم باور به آنچه اتفاق افتاده
- بی‌حسی – ممکن است رویداد غیرواقعی مانند یک خواب به نظر برسد
- ممکن است درک شما از اینکه چه اتفاقی افتاده است دچار کندی شود. انگار فکر شما اسلوموشن شود.
-
ترس:
- از مرگ یا آسیب به خودتان
- وقوع مجدد رویداد
- آسیب‌پذیری شخصی – ممکن است سخت باشد که بپذیرید آسیب‌پذیر هستید
- ممکن است احساسات غیرمنطقی همراه با وحشت‌زدگی داشته باشید
- ترس‌های دیگر که ظاهراً مرتبط نیستند ممکن است ظاهر شوند.
-
خشم:
- خشم نسبت به آنچه اتفاق افتاده یا نسبت به کسی که "علت آن بوده" یا اجازه داده است این اتفاق بیفتد
- خشم نسبت به بی‌عدالتی و بی‌معنایی آن
- خشم نسبت به پرسنل پزشکی یا پلیس به خاطر عدم اقدام مناسب یا سریع.
-
ناتوانی:
- حوادث تروما می‌توانند ناتوانی انسانی ما را برای جلوگیری از برخی چیزها نشان دهند.
-
افسردگی:
- بابت از دست دادن شخصی
- بابت از دست رفتن انسان ها
- برای از دست دادن باور اینکه جهان امن و قابل پیش‌بینی است.
-
شرم:
- بابت اینکه به عنوان ناتوان و درمانده نمایان شده باشید،خیلی احساساتی شده باشید و نیازمند دیگران باشید
- بابت اینکه شاید همانطور که می‌خواستید واکنش نشان نداده‌اید.
واکنش‌های مختلف به تروما ممکن است با گذشت زمان رخ دهند. معمولاً این واکنش ها فقط برای مدت کوتاهی ادامه دارند و طی چند هفته اول کاهش می یابند. گاهی اوقات ممکن است واکنش‌ها تا مدتی بعد از رویداد ظاهر نشوند و بعد خودشان را نشان دهند.
پیشنهادهایی برای شما در صورتی که در معرض تروما قرار گرفته اید
- بیشتر استراحت کنید
- با دوستان تماس داشته باشید
- سعی نکنید که با افکار، خواب‌ها و یادآوری‌های مکرر مبارزه کنید
- کسی را برای حداقل چند ساعت در روز کنار خود داشته باشید
- تا حد ممکن برنامه روزمره و روتین های خود را حفظ کنید
- وعده‌های غذایی متعادل و منظم بخورید. خوردن مقدار کمی در فواصل کوتاه ممکن است کمک کند
- فعالیت بدنی انجام دهید. ورزش کنید
- احساسات خود را همانطور که بروز می کنند بیان کنید
- با افرادی که به شما اهمیت می دهند صحبت کنید
- اگر احساسات شما بسیار شدید یا طولانی مدت هستند، با یک مشاور حرفه‌ای صحبت کنید.
پیشنهادهایی برای اعضای خانواده و دوستان فردی که در معرض تروما قرار گرفته است
- با دقت گوش دهید
- وقت خود را با فرد آسیب دیده بگذرانید
- حتی اگر از شما درخواست کمک نشده، حمایت کنید
- اطمینان واقعی بدهید که آنها در امان هستند
- در انجام کارهای روزمره مانند آشپزی و تمیزکاری کمک کنید
- به آنها حریم خصوصی بدهید
- خشم یا سایر احساسات آنها را به خودتان نگیرید
- به آنها نگویید که "خوش شانس هستند که بدتر نشد" یا مشاوره غیرواقعی ندهید. این کار تسلی‌بخش نیست و به جای آن احساسات و تجربیات فرد آسیب‌دیده را کم‌اهمیت می‌کند.
- به آنها بگویید که متاسف هستید که چنین اتفاقی رخ داده و می خواهید درک کنید و به آن ها کمک کنید.
اگر علائم توصیف شده شدید باشد یا بیش از شش هفته طول بکشد، ممکن است نیاز به مشاوره حرفه‌ای باشد.
برای کودکان چه باید کرد؟ چه طور با کودکان صحبت کنیم وقتی صحبت کردن سخت است؟
جنگ‌ها، حوادث خیابانی، بلایای طبیعی، مرگ‌ها در رویدادهای ورزشی، حملات تروریستی—به عنوان بزرگسالان امیدواریم که این و سایر نتایج غم‌انگیز هرگز در هیچ‌جا اتفاق نیفتد و قطعاً بر کودکان و نوجوانانی که به آنها اهمیت می‌دهیم تأثیر نگذارد. ما می‌خواهیم آن ذهن های نوشکفته را از درد و وحشت موقعیت‌های دشوار محافظت کنیم. ما می‌خواهیم اطمینان حاصل کنیم که آنها زندگی‌های شاد، بی‌گناه و بی‌دغدغه‌ای دارند. بنابراین والدین، معلمان یا سایر بزرگسالان دلسوز چه باید بکنند وقتی بلایا در رسانه ها بیداد می کنند و همه از آن ها خبردار می شوند؟
فرض نکنید که کودکان از آن خبر ندارند
آنها احتمالاً بیشتر از آنچه فکر می‌کنید می‌دانند. واقعیت دنیای امروز این است که اخبار به سرعت پخش می‌شود. بزرگسالان و کودکان بلافاصله پس از وقوع بلایا و تراژدی‌ها درباره آنها می‌آموزند و فیلم‌های زنده با نماهای نزدیک و مصاحبه‌ها بخشی از گزارش هستند. کودکان و نوجوانان به محض اینکه بتوانند تلویزیون تماشا کنند یا با دیگرانی که مصرف‌کننده اخبار هستند تعامل کنند، در معرض این رویدادها قرار می‌گیرند. صحبت نکردن درباره آن محافظتی برای کودکان ایجاد نمی‌کند. در واقع، ممکن است شما منتقل کنید که این موضوع تابو است و اگر ساکت بمانید، در دسترس نیستید.
در دسترس باشید و "قابل پرسش" باشید
به کودکان بگویید که صحبت کردن درباره رویدادهای ناخوشایند اشکالی ندارد. به آنچه فکر می‌کنند و احساس می‌کنند گوش دهید. با گوش دادن، می‌توانید بفهمید آیا آنها سوءتفاهم‌هایی دارند و می‌توانید بیشتر درباره حمایت‌هایی که نیاز دارند یاد بگیرید. نیازی نیست بیشتر از آنچه آماده شنیدن هستند توضیح دهید، اما باید آماده پاسخ به سوالاتشان باشید.
احساسات خود را به اشتراک بگذارید
به کودکان بگویید اگر احساس ترس، خشم یا ناامیدی دارید. دانستن اینکه دیگران نیز از این رویدادها ناراحت هستند می‌تواند به آنها کمک کند. کودکان ممکن است احساس کنند فقط خودشان در درون خودشان در حال مبارزه با این احساسات هستند. اگر احساسات خود را با آنها در میان بگذارید، همچنین می‌توانید درباره نحوه مقابله خود با این احساسات صحبت کنید. مراقب باشید که آنها را تحت فشار قرار ندهید یا انتظار نداشته باشید که پاسخ‌هایی برای شما پیدا کنند.
به کودکان کمک کنید تا از روش‌های خلاقانه مانند هنر و موسیقی برای ابراز احساسات خود استفاده کنند
کودکان ممکن است با کلمات راحت نباشند یا مهارت کافی نداشته باشند، به ویژه در ارتباط با موقعیت‌های دشوار. استفاده از هنر، عروسک‌ها، موسیقی یا کتاب‌ها ممکن است به کودکان کمک کند تا درباره واکنش‌های خود صحبت کنند. ممکن است بخواهند نقاشی بکشند و سپس آنها را از بین ببرند، یا ممکن است بخواهند آنها را نمایش دهند یا برای شخص دیگری ارسال کنند. انعطاف‌پذیر باشید و اجازه دهید به شیوه خود احساسشان را ابراز کنند.
کودکان را مطمئن کنید و به آنها کمک کنید احساس امنیت کنند
وقتی رویدادهای غم‌انگیز رخ می‌دهد، کودکان ممکن است بترسند که آن رویداد بد برای آنها هم اتفاق بیفتد. برخی از کودکان خردسال حتی ممکن است فکر کنند که این اتفاق قبلاً برای آنها افتاده است. مهم است که به آنها بگویید که در خطر نیستند (اگر واقعا در خطر نیستند). با این حال سعی کنید وقتی به آنها اطمینان می‌دهید واقع‌بین باشید . شما می‌توانید سعی کنید از آنها حمایت کنید و از آنها محافظت کنید، اما نمی‌توانید از وقوع همه چیزهای بد برای کودکان جلوگیری کنید. اما همیشه می‌توانید به آنها بگویید که دوستشان دارید. می‌توانید بگویید که فرقی نمی‌کند چه اتفاقی بیفتد، عشق شما با آنها خواهد بود. این واقع‌بینانه است و اغلب همین کافی است تا کودکان احساس بهتری داشته باشند.
هنگامی که کودک حتی برای غریبه ها نگران است از این دغدغه او حمایت کنید
کودکان معمولاً نه تنها برای خودشان بلکه برای افرادی که حتی نمی شناسند نیز نگران هستند. آنها یاد می‌گیرند که بسیاری از مردم آسیب دیده‌اند یا به نوعی درد را تجربه کرده‌اند. آنها درباره این افراد و رفاهشان نگران هستند. در برخی موارد ممکن است وقتی ببینند دیگران آسیب دیده‌اند، احساس امنیتشان کم شود یا احساس کنند کسی مراقب خود آن ها نیز نیست. مشاهده این سطح از دلسوزی در کودکان دلگرم‌کننده و رضایت‌بخش است. راه‌هایی برای کمک به دیگران پیدا کنید تا این درد درونی آن ها التیام یابد.
به دنبال احساسات فراتر از ترس باشید
پس از اطمینان دادن به کودکان، فقط در همین جا متوقف نشوید. مطالعات نشان داده‌اند که کودکان همچنین ممکن است احساس غم یا خشم را تحربه کنند. اجازه دهید آنها این طیف کامل احساسات را بیان کنند. از رشد دلسوزی و همدلی حمایت کنید. مراقب باشید که این نوع واکنش را تشویق نکنید : "مهم نیست جنگ باشد، بر من و خانواده‌ام که تأثیر ندارد!."
به کودکان و نوجوانان کمک کنید تا یک راهکار پیدا کنند
یک راه مهم برای کاهش استرس اقدام کردن است. این برای بزرگسالان و همچنین برای کودکان صادق است. اقدام ممکن است بسیار ساده یا پیچیده باشد. کودکان ممکن است بخواهند نامه‌ای درباره احساساتشان به کسی بنویسند، در سازمانی مشارکت کنند که متعهد به جلوگیری از رویدادهایی مانند چیزی هستند که با آن مواجه‌اند، یا پولی برای کمک به قربانیان ارسال کنند. اجازه دهید کودکان کمک کنند تا گزینه‌های اقدام را شناسایی کنند. ممکن است ایده‌های فوق‌العاده‌ای داشته باشند.
اقدام کنید و در چیزی مشارکت داشته باشید
تنها اجازه دادن به کودکان برای اقدام کافی نیست. کودکانی که می دانند والدین، معلمان یا سایر مراقبان مهمشان در تلاش برای ایجاد تغییر هستند احساس امید بیشتری دارند. آنها احساس امنیت بیشتری کرده و نسبت به آینده مثبت‌تر هستند. بنابراین کاری انجام دهید. این کار همچنین شما را امیدوارتر خواهد کرد. امید یکی از ارزشمندترین هدایایی است که می‌توانیم به کودکان و خودمان بدهیم.
